کد مطلب:193871
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:267
آغاز نامه
بسم الله الرحمن الرحیم، اما بعد فاسئلوا ربكم العافیة و علیكم بالدعة و الوقار و السكینة [1] ؛ به نام خدای بخشاینده مهربان. از خداوند عافیت بطلبید و بر شما باد طمأنینه و وقار و آرامش.
واقعیت این است كه كلمه كلمه ی این نامه ی شریف جای تأمل، توضیح و تدبر دارد، تا مضامین آن در جان و دل مؤمنان رسوخ كند و با تمام وجود به سفارش های امام خود جامه ی عمل بپوشانند.
بعضی از مسائل و اشیاء و افراد همیشه در یاد و خاطره انسان می ماند و همیشه با آنها مأنوس است؛ مثل لباس، زمین، دوست، ماشین و...؛ به عنوان مثال كسی كه مشكلی برایش پیش آمده و برای حل آن به كمك دیگران نیاز دارد، قبل از هر چیز و هر كس به یاد دوستانش می افتد و تصمیم می گیرد كه پیش آنها رود و از آنان كمك بخواهد. امام صادق علیه السلام نیز سخن خود را با نام و یاد مأنوس ترین و عزیزترین چیز در نزدشان آغاز می كنند. پس از آن می فرمایند: «عافیت را قبل از هر چیز و هر كس، از خدا بخواهید». كلمه ی عافیت در اصل به معنای سلامت بدنی است، اما توسعا در معنای كلی دوری از هر بدی نیز به كار می رود.
[ صفحه 14]
[1] متن نامه.